ارتباطات عصر تنهایی

ارتباطات عصر تنهایی

ارتباطات، ارتباطات میان انسان ها بیشتر شده است یا کمتر؟ آیا ارتباطات دیروز نیاز انسان ها
را به برقرارى ارتباطات بیشتر تامین مى کرد یا ارتباطات امروز؟ و ...
براى پاسخ به این سوالات شاید بد نباشد که نگاهى داشته باشیم به تاریخچه پیدایش وسایل ارتباط جمعی.
داستان از آن جا آغاز شد که جوامع صنعتى ایجاد شدند. کارگران براى یافتن کار به شهرها و مراکز صنعتى مهاجرت کردند و در نهایت شهرهایى پدید آمدند با انبوهى از جمعیت نابهمگون. جمعیتى که داراى هیچ فرهنگ مشترکى براى گفتمان نبودند. این موضوع سبب شد که خلئى عاطفى در زندگى افراد به وجود آید. در حقیقت با یک نگاه جامعه شناسانه، صرف نظر از مباحث اقتصادى و فنى، همین موضوع بود که سبب پیدایش رسانه هاى جمعى شد؛ رسانه هایى که
سعى داشتند، نیازهاى عاطفى و روانى افراد را که پیش از این در کانون گرم خانواده مرتفع مى شد، پاسخ گویند.
اما اگر کمى واقع بین باشیم، بسیار فرق است میان روابط نزدیک انسانى با ارتباطات جمعى و دلبستن به افراد و اشیایى که نه تنها در زندگى افراد هیچ نقش موثرى ایفا نمى کنند، بلکه سبب ایجاد امراضى جدید همچون استاکینگ که نوعى بیمارى روانى ناشى از دلبستگى شدید به هنرپیشگان است، شده است. اگر تا دیروز این پدران، مادران، اقوام، آشنایان، و ریش سفیدان بودند که در ارتباطات نقش محورى و اساسى ایفا مى کردند، امروز این پنجره هاى کوچک سیاه، سفید و خاکسترى هستند که به سخن در مى آیند و ما را با غریبه هایى
به ظاهر هنرمند که شاید هنوز هم آن ها را نشناخته ایم، آشنا مى ساز!
ند. اگر دیروز در روابط انسانى خویش هیچ گاه طعم تنهایى و فقدان محبت را نمى چشیدیم، امروز بارها و بارها در پس پرده رابطه با مجریان آرایش کرده، هنرپیشه هاى فریبنده، و ... مفهوم غربت، تنهایى، کسالت و چیزهایى شبیه این ها را چشیده ایم. پس به نظر مى رسد آن وبلاگ نویس عزیز به بیراهه نرفته است. شاید علت بیشتر دردهاى عاطفى نسل عصر ارتباطات این است که هر چند این نسل در ظاهر پر ارتباط مى باشند، اما در بطن امر هیچ ارتباط
حقیقى میان این مخاطبان و آن متکلمان برقرار نشده است. معضلى که به اعتقاد من نتیجه Mass یا زندگى توده هاست. اصولا Mass society یعنى همین؛
انبوهى از انساÙ! † هاى تنها. Mass media نیز همین است؛ کارخانه تولید انبوه معانى مجازى که تشنه را سیراب نکرده، بلکه تشنه تر مى کند.
راستى تا به حال فکر کرده اید که چرا چت، این قدر در بین جوانان ما شیوع یافته است؟ بسیارى در این باب سخن رانده اند. اما مى خواهم در این جا تجربه شخصى خویش را بیان کنم. من بارها و بارها در چت روم ها با جوانانى روبرو شده ام که وقتى از آن ها پرسیده ام چرا به چت روم، رو آورده اید، در جواب علت را تنهایى خویش و یا احساس نیاز شان به محبت
و یافتن یک همدم ذکر کرده اند؛ همدمانى که جاى خالى آن ها در عصر زندگى توده اى از آدم هاى منفرد هنوز پر نشده است.
تمام آنچه گفته شد، بیانى بود از وضعیت موجود. اما خیال ندارم بگویم وضعیت آن قدر ناامید کننده است که دیگر امیدى به چشیدن لذت ارتباطات نزدیک انسانى نیست. اتفاقا در همین عصر اگر خانواده ها و آشنایان، نقش هاى خویش را به خوبى ایفا کنند، بسیارى نگرانى ها از بین خواهد رفت. اگر مادر ، به جاى اینکه از صبح تا شب فرزند خویش را به تنهایى در خانه حبس کند، در کنار او حضور داشته باشد و به جاى اینکه رسانه ها را مربى او سازد،
خود او تربیت فرزند را بر عهده گیرد، به سادگى نیازهاى عاطفى فراوانى را از دلبند خویش رفع
کرده است. اگر آنچه اسلام عزیز تحت عنوان صله
ارحام و دید! ار آشنایان از آن یاد کرده است، محقق شود، خواهیم دید که اعتیاد به نت، مواد مخدر و صدها مشکل روحى و روانى دیگر جوانان این مرز و بوم خود به خود حل خواهد شد. قطعا موارد بسیار دیگرى نیز از این قبیل وجود دارند که نویسنده، تجزیه و تحلیل آن ها را به عهده خوانندگان گرامى مى گذارد و پیشاپیش استقبال خویش را نسبت به نظرات
ایشان ابراز مى دارد.